Pewne wydarzenia sportowe cieszą się dużym zainteresowaniem opinii publicznej na całym świecie. Czasem są to nie tylko oddani jakiejś dyscyplinie wierni fani, ale także sympatycy „sezonowi”, których przyciągnął na przykład rozgłos medialny. Oczywiście istnieją w sferze popularności różnych dyscyplin dość poważne różnice geograficzne wynikające z tła kulturowego czy historii. Są jednak i takie (piłka nożna, koszykówka, boks zawodowy, wyścigi formuły 1), które emocjonują publiczność w skali globalnej. W drugim szeregu są dyscypliny aspirujące do globalnej popularności, takie jak piłka siatkowa czy skoki narciarskie. By je uatrakcyjnić, uczynić ciekawszymi dla widzów, zmieniano przepisy i formuły rywalizacji. Dziś widać, że działania te przynoszą pożądane efekty.

Im dyscyplina bardziej popularna, tym ostrzejsza rywalizacja nadawców o prawa do emisji relacji z imprez sportowych. W grę wchodzą wtedy nie tylko wielkie pieniądze, ale także próby prawnego uregulowania sytuacji*. 

Prezentowany tekst dotyczy sporu, jaki zaistniał między Polsatem a TVP o emisję relacji z Mistrzostw Świata w Piłce Siatkowej Mężczyzn, oraz strat wizerunkowych, które po decyzji o zakodowaniu sygnału z imprezy poniósł pierwszy z nadawców.